تأثیر واکسیناسیون علیه مننژیت مننگوکوکی در نیروهای نظامی جمهوری اسلامی ایران در فاصله ی سالهای ۱۳۵۹ الی ۱۳۸۸

سابقه و هدف: بیماری مننژیت مننگوکوکی بهعنوان یکی از بیماریهای نگرانکننده در مراکز پرازدحام در بین نیروهای نظامی تلقی میگردد. لذا، هدف از این مطالعه بررسی وضعیت بیماری و تأثیر واکسیناسیون بر علیه مننژیت مننگوکوکی در بین نیروهای نظامی طی سالهای 1359 و پس از آن میباشد. مواد و روشها: در این مطالعهی توصیفی ـ مقطعی، مستندات قبلی، در کنار سه طرح تحقیقاتی در مورد موارد ابتلا و مرگومیر مننژیت در بخش لشکری و نیز وضعیت مداخلهی انجام شده (واکسیناسیون) و تأثیر آن در محافظت سربازان و سایر نیروهای نظامی در مقابل مننژیت مننگوکوکی با استفاده از روشهای استاندارد اپیدمیولوژیک و روشهای معتبر آزمایشگاهی پیشرفته، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. یافته ها: واکسیناسیون بهموقع توانسته است میزان محافظت علیه مننژیت مننگوکوکی را در حد مطلوب ایجاد نماید. به علاوه با توسعهی روشهای درمانی مؤثر از میزان مرگ بهشدت کاسته شده، به طوری که میزان مرگ را به کمتر از 1/0% مورد رسانده است. در عین حال، شیوع بالای مننژیت پنوموکوکی در بین سالمندان نظامی و وابستگان آنها به شکل نگران کننده ای جلوه گر شده است، به طوری که بر اساس نتایج این تحقیق 35% مننژیتهای باکتریایی به استرپتوکوکوس پنومونیه اختصاص یافته است. همچنین، موارد مرگ ناشی از مننژیت مننگوکوکی از 106 مورد در 1379 به حدود صفر در سال 1388 کاهش یافته است. بحث و نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق تأثیر شگرف واکسیناسیون را نشان میدهد. با این حال، شیوع مننژیت پنوموکوکی در افراد بالای 50 سال به عنوان یک عامل خطر برای نیروهای نظامی است. لذا، بررسی بیشتر و ارائه واکسن مناسب جهت کنترل این بیماری پیشنهاد میگردد.